Wiosną 1921 roku w mieszkaniu Walcherów przy ulicy Zagoniowej 5 spotkała się grupa entuzjastów sportu, wśród których byli między innymi Stanisław Jankiewicz, Gustaw Grochal, Aleksander Boryczko, Stanisław Pazgan, bracia Hołujowie i bracia Walcherowie. Celem zebrania było utworzenie klubu sportowego, który umożliwiłby, młodzieży i wszystkim zainteresowanym aktywne uprawianie sportu, w szczególności piłki nożnej, w sposób zorganizowany. Założyciele nowopowstałego klubu, kierując się w swych działaniach antyczną dewizą Mens sana in corpore sano – „W zdrowym ciele, zdrowy duch”, nadali klubowi nazwę, również wywodzącą się ze starożytności „Dyskos”.

Powstały klub pozbawiony był jakiegokolwiek zaplecza sportowego, nawet spotkania działaczy odbywały się w mieszkaniach jego członków. Początkowo, do prowadzenia rozgrywek wykorzystywano okoliczne łąki nad Rabą będące własnością dworu. Wyznaczono na nich pole do gry w piłkę nożną. Bramki stanowiły prowizorycznie poustawiane tyczki. Na tak zorganizowanym boisku miały miejsce pionierskie treningi piłkarskie oraz lekkoatletyczne. W 1922 roku, klub zmienił nazwę na KS „Uklejna” i rozegrał pierwszy w Myślenicach oficjalny mecz piłki nożnej. Przeciwnikiem była drużyna KS „Raba” z miasta Dobczyc. Niestety po niedługim czasie, rzeka Raba, pozbawiła klub boiska i w wyniku licznych powodzi, które zostało całkowicie pochłonięte przez nurt rzeki.

Nie zrażeni tym faktem entuzjaści sportu, niemal natychmiast rozpoczęli starania, mające na celu utworzenie nowego boiska. Już 1924, na mocy porozumienia z dzierżawcami dóbr księcia Lubomirskiego, rozpoczęto wytyczanie i budowę nowego boiska. W prace społeczne angażowali się zarówno działacze jak i zawodnicy. Dzięki ich zaangażowaniu powstało pierwsze w Myślenicach, zgodne z przepisami, boisko do gry w piłkę nożną. Boisko cieszyło się ogromnym powodzeniem wśród Myśleniczan i było miejscem organizacji nie tylko sportowych imprez.

W roku 1925 dochodzi do połączenia KS „Uklejna” z TG „Sokół” nowopowstały klub przyjął nazwę „Sokół – Podhale”. Połączenie się z mającym już mocną pozycję w mieście towarzystwem gimnastycznym przyniosło klubowi duże korzyści. Obok boiska, w dyspozycji klubu znalazł się budynek „Sokoła” wraz z salą gimnastyczną i całym jego zapleczem. Środki finansowe „Sokoła” pozwoliły również na zakup tak niezbędnych strojów piłkarskich oraz piłek. Dzięki dodatkowym środkom finansowym oraz co raz liczniejszemu gronu zawodników zespół „Sokoła-Podhale” mógł rozegrać na swoim stadionie szereg meczów towarzyskich. Klub był nie tylko organizatorem zawodów piłkarskich, lecz również uczestniczył w imprezach wyjazdowych. Najgłośniejszą z nich były turnieje o „Puchar Podhala”. W sierpniu 1939 roku drużyna piłkarska KS „Sokół-Podhale” Myślenice osiągnęła największy w przedwojennej historii klubu, zdobywając podczas turnieju w Kalwarii Zebrzydowskiej Puchar Podhala.

Tragiczny rok 1939 r. przerwał działalność klubu. Jednak mimo zakazu uprawiania masowego sportu, zawodnicy klubowi w tajemnicy spotykali się nad Rabą aby ćwiczyć i trenować. Cały czas mogli też liczyć na wsparcie przedwojennych działaczy. Drużyna rozgrywała nieoficjalne mecze nad Rabą oraz wyjazdowe m.in. w Dobczycach i Drogini. Największą aktywność osiągnęła w 1943 roku. Dzięki kontaktom z klubami krakowskimi udało się wówczas rozegrać trzy towarzyskie mecze piłki nożnej z KS „Garbarnia”, KS „Nadwiślan” i KS „Modrzejówka”. Pomimo, że były to mecze nieoficjalne, towarzyszyło im spore zainteresowanie kibiców. Znaleźli się wśród nich nawet żołnierze niemieccy. Kres jakiejkolwiek działalności sportowej położył dopiero rok 1944. Miało to związek z licznymi aresztowaniami wśród działaczy klubu w związku z ich kontaktami z partyzantką AK.

Działalność klubu wznowiono wkrótce po przejściu linii frontu 21 stycznia 1945 roku. Już w dniu 11 lutego 1945 roku w domu Państwa Pitalów przy ul. Bema 2 odbyło się zebranie myślenickich działaczy i miłośników sportu. Powracający na scenę myślenickiego sportu klub potrzebował nowej nazwy. Spośród zgłoszonych propozycji dominowały lokalne nazwy geograficzne, takie jak: Raba, Uklejna, czy Chełm ostatecznie zdecydowano się na Dalin. Rozpoczęto przygotowania do rejestracji klubu sportowego i wyznaczono termin walnego zebrania, do którego doszło 15 marca 1945 roku w przejętym przez klub budynku „Sokoła”. Uchwalono na nim statut Towarzystwa Sportowego „Dalin” oraz wybrano nowy zarząd. Jeszcze w tym samym roku reaktywowano sekcję piłki nożnej, która wystawiła dwa zespoły w rozgrywkach zorganizowanych przez Krakowski Okręgowy Związek Piłki Nożnej oraz sekcje gimnastyczną i lekkoatletyczną.

Pierwszą sekcją, która zainicjowała powstanie dzisiejszego klubu KS Dalin była sekcja piłki nożnej. Jednak poziom wiedzy o tej dyscyplinie w latach dwudziestych ubiegłego wieku był bardzo ograniczony. Z uwagi na to treningi jakie się w tym czasie odbywały miały głównie charakter lekko atletyczny. Mimo tego sekcja lekkiej atletyki jako taka w tym czasie nie istniała. W roku 1925, kiedy doszło do połączenia klubu „Dyskos” i TG „Sokół” i pojawiły się odpowiednie warunki oraz sprzęt, sekcja rozpoczęła działalność. Zawodnicy prezentowali swoje umiejętności głównie na organizowanych festynach i podobnych imprezach. Zdecydowany rozwój sekcji nastąpił w latach powojennych. W latach 1945 -1948 sekcja zaczęła się rozrastać i zdobywać nowych zawodników. Należy odnotować, że w 1948 r. na odbywających się Mistrzostwach Polski w lekkiej atletyce we Wrocławiu, junior Antoni Święch trenowany przez Kazimierza Krygiera zajął drugą lokatę w rzucie oszczepem. Niestety wkrótce sekcja została rozwiązana z powodu między innymi braku bieżni i bazy treningowej.

Sekcja gimnastyczna KS. Dalin działała w bardzo podobny sposób jak sekcja lekkiej atletyki. Również i ona powstała w wyniku połączenia dwóch wspomnianych już klubów. Zawodnicy sekcji prezentowali swoje umiejętności nie tylko w budynku Sokoła, ale również na różnego rodzaju imprezach plenerowych, co stanowiło doskonałą reklamę klubu. Warto przypomnieć fakt, że przed wybuchem II wojny światowej zawodnikiem – trenerem był Teodor Pitala. On właśnie jako jeden z nielicznych zawodników potrafił wykonać stanie na rękach na żerdziach. Po zakończeniu wojny sekcja wznowiła działalność, niestety w latach 50-tych z braku warunków do ćwiczeń oraz trudności finansowych sekcja została rozwiązana.

Kolejną sekcją jaka działa w naszym Klubie była sekcja tenisa stołowego. Powstała ona w latach trzydziestych XX w. i działała w budynku Sokoła. Z czasem dyscyplina ta zyskiwała coraz większą popularność. Jednak największą popularność zyskała po roku 1945. Skupiała ona w swych szeregach nie tylko Myśleniczan ale również mieszkańców okolic. W tym czasie sekcja była organizatorem wielu turniejów o Mistrzostwo Myślenic. Niestety w latach 1951 – 1952 znacznie zmniejszyła się liczba zawodników i postanowiono o rozwiązaniu sekcji.

Sekcja narciarska, która powstała w 1946 r. kierowana była przez Władysława Passelę, a następnie Zygmunta Kuzielę. Sekcja w tym czasie bierze czynny udział w zawodach lokalnych oraz o odzyskanie Sprawności Polskiego Związku Narciarskiego w roku 1947. Ciekawostką jest to, że w owym czasie organizowano również „skikjoring” czyli jazdę na nartach za motocyklem. W 1955 roku odremontowano i powiększono skocznię narciarską, wybudowaną przed wojną przez S. Hołuja. Po wspomnianym remoncie, na tym obiekcie odbywały się zawody z udziałem zawodników z Rabki, Nowego Targu, Zakopanego i rzecz jasna również z Myślenic. W latach 1951 – 61 stopniowo malało zainteresowanie ta dyscypliną sportu. Ponadto brak śniegu oraz problemy finansowe zdecydowały o likwidacji sekcji. W 1992 r. doszło do częściowej reaktywacji sekcji, jednak dalsza jej działalność odbywała się w ramach Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego.

Sporą ciekawostką jak już wspominaliśmy była sekcja motocyklowa. Założona ona została w roku 1947. Z uwagi, że klub nie posiadał odpowiednich środków, ani też sprzętu, zawodnicy sami musieli o to zadbać, co znacznie ograniczało ich liczbę. Treningi odbywały się rzadko i bardzo nieregularnie. Sekcja zorganizowała tylko kilka rajdów. Zawodnicy najczęściej prezentowali się przy „skikjoringu”, przy stacji narciarskiej. W wyniku powyższych faktów, sekcja została szybko rozwiązana.

Sekcja piłki ręcznej w szeregach KS „Dalin” powołana została w 1965 r. Powstanie jej klub zawdzięcza jej pierwszemu trenerowi Henrykowi Biczowi, który już po pierwszym roku istnienia sekcji wywalczył awans w raz z 18 zawodnikami z klasy „B” do „A”, gdzie występowali przez następne dwa lata. W roku 1966 do klubu jako trener zostaje przyjęty mgr Władysław Piątkowski. Kilka lat później, w roku 1971 drużyna zajmuje drugie miejsce i dzięki temu awansuje do III ligi. Warto dodać, że wszystkie mecze odbywały się na boisku asfaltowym obok budynku Sokoła. Niestety tak dobrze rokująca drużyna spadła do klasy „A” wskutek czego odeszli czołowi zawodnicy. Niestety oprócz odejścia czołowych graczy sekcja popadła w kłopoty finansowe, co wraz z brakiem zaplecza treningowego przyczyniło się do likwidacji sekcji.

Sekcja zapaśnicza KS „DALIN” została założona w 1949 roku przez Władysława Ruska – czołowego zawodnika, a później trenera, działacza i sędziego klasy międzynarodowej. Już w następnym roku - 1950 została zgłoszona do Krakowskiego Okręgowego Związku Zapaśniczego i nasi zawodnicy zainicjowali nieustające pasmo sukcesów na matach całej Polski, oraz poza granicami kraju. Na początku lat pięćdziesiątych miejsca na podium w Mistrzostwach Województwa Krakowskiego. Następne lata, to okres burzliwego rozwoju sekcji, Jest to po części zasługą ofiarnie prowadzonej pracy organizacyjnej pod kierownictwem Edwarda Święcha, a po nim Mieczysława Bartosza. KS „Dalin” organizuje w budynku „Sokoła” i w kinie „Wisła” różne cieszące się dużą popularnością zawody zapaśnicze z udziałem wielu znakomitych zawodników, oraz drużyn z Krakowa i innych silnych ośrodków zapaśniczych. Nasi zawodnicy uczestniczyli w lidze terytorialnej juniorów i seniorów odnosząc cenne sukcesy zarówno indywidualnie jak i zespołowo. Z powodzeniem walczyli również w Mistrzostwach Polski Zrzeszenia „Budowlani”, do którego wtedy należał nasz klub. W 1960 r Marian Sandera zdobył srebrny medal na Mistrzostwach Polski w stylu wolnym.

W latach 1958-1961 drużynę szkolił krakowski trener - Emil Gros, natomiast Władysław Rusek długo jeszcze wspomagał sekcję swoją wiedzą i doświadczeniem. Duże ożywienie wprowadził „walczący trener” Jerzy Grzywiński, który prowadził drużynę w latach 1961- 1964.

Pomimo bardzo skromnych środków finansowych zapaśnicy „Dalinu” szczególnie na początku lat sześćdziesiątych należeli do czołówki krajowej, wygrywając w 1962 roku Ligę Drużynową Krakowsko – Rzeszowską. W 1963 roku „Dalin walczył w Myślenicach o wejście do I ligi drużynowej z KS „Wisłoka” Dębica. Pomimo wspaniałego dopingu kibiców w przepełnionej sali „Sokoła” nasi zapaśnicy przegrali 7:9.

W 1966 r Zbigniew Ćwierzyk zdobył srebrny medal na Turnieju Nadziei Olimpijskich i został powołany do kadry narodowej, a od grudniu 1969 r. został trenerem. W 1972 roku Ryszard Szpakiewicz zdobył srebrny medal na Młodzieżowych Mistrzostwach Polski w Radomiu i otrzymał powołanie do kadry narodowej.

W 1980 roku pracę trenerską rozpoczął Marian Sandera, do którego w roku 1984 dołączył Marek Horabik.

W 1999 roku w charakterze instruktora zostaje zatrudniony Ryszard Szpakiewicz, który razem z Markiem Horabikiem prowadzi sekcję zapaśniczą do dnia dzisiejszego. Także w tym samym roku rozpoczyna treningi najbardziej utytułowany zawodnik „Dalinu” – Maciej Szatan. Już w 2000 roku zdobywa pierwszy medal – brązowy w Pucharze Polski. W Gabcikowie na Słowacji, zdobywa prawo startu w Mistrzostwach Europy w Odessie. Niestety, w Odessie wygrał tylko jedną walkę i po przegraniu dwóch kolejnych odpadł z turnieju. Maciej Szatan wszedł na stałe do historii klubu będąc pierwszym zawodnikiem startującym w barwach Klubu Sportowego„Dalin” na Mistrzostwach Europy.

Zawodnicy naszego klubu po zakończeniu czynnej kariery sportowej z powodzeniem walczyli w zawodach dla weteranów. Leszek Wójcik, Marek Horabik, Krzysztof Klęp i Robert Proszkowiec zdobywając medale zarówno w stylu wolnym i klasycznym. W 2015 roku Robert zdobył srebrny medal w Mistrzostwach Polski w zapasach plażowych.

W połowie 2014 roku nasz klub przystąpił do Polskiego Związku Sumo i już od jesieni tego roku zawodnicy sekcji zapaśniczej zaczęli odnosić sukcesy w tej egzotycznej dyscyplinie sportu. W 2015 roku Krzysztof Szpakiewicz i Jakub Moskała zakwalifikowali się do Mistrzostw Europy Młodzików i wrócili z Estonii z brązowymi medalami. Jeszcze większy sukces nasi zapaśnicy zanotowali w 2016 roku. Do Mistrzostw Europy zakwalifikowało się czterech zawodników i wszyscy wrócili z medalami. Krzysztof Szpakiewicz i Dominik Krawczyk wywalczyli złote medale, Jakub Miska – srebrny, i Mikołaj Krawczyk brązowy. Ostatnim sukcesem myślenickich zapasów jest srebrny medal Krzysztofa Szpakiewicza w Mistrzostwach Polski Młodzików wywalczony przed 2 tygodniami.

Siatkówka w Myślenicach datowana jest na rok 1951 r. Wówczas powstała sekcja kobiet a w 1963 r. sekcja męska. Prowadzone było zarówno szkolenie w grupach młodzieżowych jak i seniorskich, które trwają do dnia dzisiejszego. W latach 50-tych, 60-tych i 70-tych poszczególne drużyny z większych i mniejszym sukcesem uczestniczyły w rozgrywkach II, III – ligowych i okręgowych. Pierwszym trenerem siatkówki był Stefan Pilch, a później Kazimierz Rusin, Jerzy Boryczko, Barbara Gablankowska, Henryk Bicz.

Na szczególną uwagę zasługuje okres od lat 70-tych XXw. Trenerzy Jan Bałuk, Jerzy Bicz wspomagani młodszymi kolegami, swoim zaangażowaniem spopularyzowali siatkówkę i osiągnęli znaczące sukcesy. W kategorii kobiet: 1980 r. złoty medal Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży, 1981 r. brązowy medal Mistrzostw Polski Juniorek i w tym samym roku awans do II ligi. Przez okres trzech lat kobiety walczą na parkietach ogólnopolskich. 1989 r. juniorki wywalczyły brązowy medal Mistrzostw Polski. Początek XXI w. to pasmo samych historycznych sukcesów. Siatkarki kolejno awansują do II ligi następnie do I ligi i ostatecznie w 2004r. do serii A. Dwuletni udział w najwyższej klasie rozgrywkowej kończy się siódmym miejscem i jest to największy sukces w 95 – letniej historii Dalinu. Powyższe sukcesy nie były by możliwe bez udziału sponsorów i działaczy w osobach: Jerzego Kasperczyka, Jarosława Koska i Krzysztofa Murzyna. W tym okresie drużynę seniorską prowadził Jerzy Bicz, zarówno jako pierwszy bądź drugi trener zespołu. W kolejnych latach sztab szkoleniowy postawił na szkolenie dzieci i młodzieży. Stąd mniejsze sukcesy w kategoriach seniorskich a efekty w kategoriach młodzieżowych. Po ćwierćwieczu na siatkarskie parkiety powrócili mężczyźni, którzy kontynuują tradycję do dziś.

Działacze sekcji w związku z problemami organizacyjnymi w KS. Dalin w roku 2014 r. zdecydowali o powołaniu swojego stowarzyszenia. Uhonorowali swoje korzenie i postanowili występować pod nazwą SMS Dalin Myślenice, co stanowi kontynuacje tradycji myślenickiej siatkówki.

Zarówno działacze jak i sympatycy oraz kibice siatkówki serdecznie dziękują za włożony wkład w rozwój tej dyscypliny sportowej: trenerom Elzie Wojtan, Elżbiecie Gablankowskiej, Teresie Sikorze, Bożenie Kosakowskiej, Pawłowi Wojtanowi, Ryszardowi Litwinowi, Leszkowi Knapikowi. To dzięki ich pracy udało się wychować wybitne siatkarki: Anna Kucharczyk - Kosek, Agnieszka Lehman-Dybała, Joanna Podoba – Mirek, Katarzyna Tondera-Kochan, Karolina Kosek-Różycka, Aleksandra Trojan. Zawodniczki te występowały w reprezentacji Polski oraz rozgrywkach ekstraklasowych. Nie sposób wymienić wszystkie osoby i instytucje, które przez okres 95 lat wpływały na popularyzacje piłki siatkowej w Myślenicach. Wszystkim serdecznie dziękujemy.

Od początku istnienia myślenickiego klubu najpopularniejszą i cieszącą się największym zainteresowaniem dyscypliną była piłka nożna. Sekcja piłkarska działała najprężniej i wykazywała się największą aktywnością. Początki jej jednak nie były łatwe. Pierwszoplanową rolę w zapoznawaniu z zasadami piłki nożnej w początkowym okresie istnienia sekcji odgrywał Ludwik Lempart, Henryk Kempiński i Gustaw Grochal.

Pierwsze treningi piłkarskie rozpoczęto wkrótce po utworzeniu klubu. Po wyznaczeniu boiska w czerwcu 1922 roku, rozegrano pierwszy mecz z drużyną KS „Raba” Dobczyce. Historyczne spotkanie zakończyło się zwycięstwem myśleniczan 2:1. Kolejny mecz rozegrano dopiero wiosną 1925 roku, po ukończeniu boiska na Zarabiu. Przeciwnikiem była nowopowstała drużyna z Sułkowic. Drużyna po raz pierwszy wystąpiła na nim w jednolitych koszulkach i pod nazwą „Sokół-Podhale”. W kolejnych latach rozegrano mecze towarzyskie z goszczącymi w Myślenicach drużynami z Krakowa i okolic.

Począwszy od 1935 roku, po powstaniu w Myślenicach drugiego klubu KS „Strzelec”, rozgrywano miejskie mecze derbowe. Cieszyły się one żywym zainteresowaniem wśród kibiców i wzbudzały sporo emocji.

Drużyna „Sokoła-Podhale” w latach trzydziestych obok spotkań towarzyskich brała również udział w regionalnych rozgrywkach piłkarskich, znanych pod nazwą „Pucharu Podhala”. Ostatni z turniejów tego cyklu zorganizowano w sierpniu 1939 roku na boisku KS „Kalwarianka” w Kalwarii. W finałowym spotkaniu zmierzyły się drużyna gospodarzy KS „Kalwarianka” oraz KS „Sokół-Podhale” Myślenice. Po wyrównanym spotkaniu zwyciężyli Myśleniczanie 2:1.

W okresie okupacji w 1943 roku piłkarze pod tymczasową nazwą Klub Sportowy Myślenice rozegrali trzy spotkania towarzyskie z KS „Garbarnia”, KS „Nadwiślan” i KS „Modrzejówka” z Krakowa. Normalną działalność sekcja wznowiła po reaktywowaniu klubu w 1945 roku pod nazwą KS „Dalin” Myślenice.

W roku 1952 pierwsza drużyna awansowała do klasy „A”, a druga przeszła do klasy „B”. Utworzono nawet trzecią grupę piłkarzy, którzy występowali w klasie „C”. Największy sukces zanotowano w 1958 roku, kiedy Dalin awansował do III ligi i występował w lidze zachodniej. Rok później nastąpiła jednak reorganizacja, utworzono jedną grupę liczącą 20 drużyn. Piłkarze z Myślenic spadli do klasy „A”, a w roku 1963 znaleźli się w klasie „B”. Klub borykał się z wieloma problemami, również finansowymi. Aby ratować sytuację podjęto decyzję o utworzeniu drużyny juniorów i trampkarzy, co w przyszłości miało zaowocować lepszymi wynikami Dalinu.

Od roku 1967 funkcje szkoleniowca pełnił Wiesław Mikołajczyk, którego przez trzy sezony zastępował Władysław Piątkowski.

W sezonie 1979-1980 funkcję szkoleniowca objął Franciszek Szlachetka. Rok później Myślenice przeżywały radosne chwile. Dalin, wrócił do ligi okręgowej.

W roku 1982 trenerem został Zbigniew Maczugowski. Jesienią 1983 roku Dalin zdobył aż 20 punktów tracąc zaledwie 1 do lidera. Wiosną wywalczono kolejne 24 punkty, zajmując pierwsze miejsce w tabeli. Tym samym myślenicki klub awansował do III ligi. Historyczny awans wywalczyli: Jan Dąbrowa, Józef Górka, Aleksander Jopek, Zbigniew Lijewski, Adam Janowski, Krzysztof Wiącek, Stanisław Święch, Wiesław Bałucki, Robert Nieć, Władysław Piskorz, Ryszard Liszka, Tadeusz Swachta, Bogusław Pieron, Dariusz Ulman, Jerzy Smoleń, Andrzej Michno, Janosz Kozioł.

Radość nie trwała jednak długo. W roku 1984, w rundzie jesiennej Dalin zdobył zaledwie 8 punktów i zajął przedostatnie miejsce w tabeli. Nastąpiła zmiana trenera. Wiosną, drużyna pod wodzą Romualda Meusa zdobyła 16 punktów i ostatecznie zajęła 11 miejsce. Oznaczało to spadek i w kolejnym roku Dalin występował w lidze okręgowej. Do rozgrywek w III lidze Myślenice wróciły w 1987 roku, ale znowu tylko na jeden sezon. Niekorzystna okazała się reorganizacja ligi, ponieważ utworzenie IV ligi (tzw. międzyokręgowej) oddaliło Dalin od powrotu na boiska III ligowe. W sezonie 1991/1992 zrobiono pierwszy krok. Piłkarze uplasowali się na pierwszej pozycji, wyprzedzając o 3 punkty Cracovię, co umożliwiło awans do wyższej klasy. Pierwsza runda w klasie międzyokręgowej to okres wielkich sukcesów myślenickiego sportu. Dalin z dorobkiem 25 punktów zajął pierwsze miejsce w tabeli i awansował (po raz czwarty) do III ligi. Awans ten miał miejsce pod wodzą Zbigniewa Lijewskiego. Tym razem Dalin zagościł w III lidze na dłużej, w sezonie 1993/1994 uplasował się na 9 miejscu, a rok później na 13. Wiosną 1994 roku funkcję trenera powierzono Grzegorzowi Kmicie, ale po serii porażek w maju do pracy z zespołem powrócił Zbigniew Lijewski. W rezultacie Dalin zajął 12 miejsce. Jesienią 1995 roku drużynę przejął Janusz Sputo ale nie odniósł większych sukcesów. Na wiosnę, na czele drużyny stanął nowy trener, Wiesław Bańkosz, który spędził w Myślenicach cztery sezony. Po pierwszym okresie pracy zanotował 14 miejsce w tabeli. Runda jesienna sezonu 1996-1997 także nie była zbyt obiecująca. Piłkarze z trudem zdobyli 17 punktów, co dało im 13 miejsce. Prawdziwym przełomem okazała się pierwsza połowa 1997 roku, kiedy to zawodników Dalinu okrzyknięto „Rycerzami Wiosny”. W 17 meczach zdobyli aż 31 punktów, co dało im ostatecznie bardzo dobre 6 miejsce w tabeli. Była to najwyższa lokata w historii klubu i świetny prognostyk na kolejne lata. Pozostałe lata to kolejne sukcesy w ligowych występach. W sezonie 1998/99 w składzie drużyny pojawiają się czarnoskórzy zawodnicy, co stanowi swoistą sensację na lokalnym piłkarskim boisku. W kolejnych latach piłkarze Dalinu z mniejszym lub większym szczęściem ale zawsze w sposób godny reprezentowali myślenicki futbol na boiskach naszego regionu. Ostatni „ostry zakręt” w historii sekcji piłkarskiej miał miejsce w sezonie 2014/15, kiedy to zespół z powodu złej sytuacji w klubie został wycofany z rozgrywek. Na szczęście nie trwało to długo i po wznowieniu rozgrywek, drużyna szybkim awansem, znów przysporzyła nam kibicom dużo satysfakcji.

Szanowni Państwo jak sami widzicie sport praktycznie od zawsze stanowił część naszej myślenickiej tożsamości. Działacze, zawodnicy i wszyscy Ci, którzy wpisali się w historię klubu stanowili i nadal stanowią część pięknej myślenickiej historii, historii klubu ale również naszego miasta i regionu. Miejmy nadzieję, że za pięć lat gdy spotkamy się na 100 – leciu klubu, będzie jeszcze więcej pięknych kart naszej wspólnej sportowej historii.